Adres Iniesta i ka dhënë përfundimisht lamtumirën futbollit të luajtur pas 22 vitesh aktivitetet si profesionist.

Ish-mesfushori i Barcelonës dhe kombëtares spanjolle, që së fundmi luante në Emiratet e Bashkuara Arabe ka varur këpucët në gozhdë. Në fakt ka qenë një vendim i paralajmërua pak ditë më prej vetë atij në një mesazh në rrjetet sociale. Dhe gjithçka ka marrë formë zyrtare dje, me një lamtumirë që është kthyer në një festë nderimi për një nga lojtarët më të mirë në historinë e futbollit spanjoll dhe jo vetëm. Nëse Spanja ka një yll të madh në fanellën e saj, ajo i detyrohet pikërisht Andres Iniestës.

Ndaj lamtumira e fundit e Andres Iniestës me futbollin u bë një nderim i ri për të. I instaluar në debatin e përjetshëm nëse është lojtari më i mirë në historinë e Spanjës, mund të thuhet se Iniesta ka qenë futbollisti që ka lumturuar më së shumti tifozët spanjollë. Goli i tij në finalen e Kupës së Botës, më 11 korrik 2010, e bëri atë një legjendë dhe ngriti në altarin e të mëdhenjve, një futbollist unik dhe i papërsëritshëm. Karriera e Iniestës ka qenë gjithmonë e lidhur me suksesin dhe futbollin e shkollave të mesme. Karriera e tij përkoi me momentin më të mirë të Barçës dhe skuadrës spanjolle. Me të dyja skuadrat ai fitoi absolutisht gjithçka. Iniesta ishte diamanti i të dy projekteve.

Djali që hyri në akademinë e të rinjve të Barçës në moshën 12-vjeçare, shumë shpejt e shkëmbeu instinktin e shënimit me shpirtin e një artisti. Iniesta përfaqësoi bukurinë e lojës më mirë se kushdo tjetër gjatë karrierës së tij. Gjithmonë me topin ngjitur në këmbë, ai dominonte të gjitha aspektet e lojës krijuese, duke kontrolluar hapësirën dhe kohën. Iniesta ishte një pasues, driblues dhe organizator. Tre në një, që e bëri atë një nga lojtarët më të mirë në botë, megjithëse futbolli i tij nuk u njoh kurrë me “Topin e Artë”. Ai ishte në prag të fitimit të tij në vitin 2010, vit në të cilin Spanja preku qiellin falë tij. Ai ishte një lojtar që theu të gjitha stereotipet e futbollistëve. Ai lë mënjanë artificën dhe vendosi kolektivin përpara individit. Ai ishte një model në dhe jashtë fushës, gjë që bëri që të dëgjoheshin duartrokitje në çdo stadium vitin që u largua nga Barcelona.

E VEÇANTA E NUMRIT 8 – Nuk është rastësi që ai zgjodhi të shpallë lamtumirën në datën 8, numri që e ka shoqëruar gjatë gjithë karrierës së tij me Barcelonën, numrin që veshi natën në “Stamford Bridge”, atë të “Iniestazos” së parë, golin që i lejoi Barcelonës së Guardiolës Ligën e parë të Kampionëve dhe hapi rrugën për një sukses historik me 6 trofe. Por pavarësisht momenteve të panumërta unike që ky lojtar la pas, Iniesta do të jetë gjithmonë ai që shënoi golin e të gjithëve, lojtari që përqafoi një vend të tërë, golin e finales së Botërorit në Afrikën e Jugut.

DEKLARATA – Andres Iniesta ka qenë mjaft i emocionuar për lamtumirën nga futbolli i luajtur. Ai nuk i ka mbajtur lotët dhe me të drejtë, sepse në fund të fundit edhe gjenitë dinë të qajnë. “Përvoja në bar po përfundon, por nuk mund të jem larg futbollit, i cili do të vazhdojë të jetë jeta ime. Unë jam duke u përgatitur për më pas, kam nevojë të mësoj, të bëj gabime, të stërvitem për të punuar me akademitë dhe po filloj kursin e trajnerit. Jam mjaft kokëfortë në këtë drejtim dhe do të mundohem të jap maksimumin në këtë fushë. Do të më pëlqente të vazhdoja të luaja deri në moshën 90-vjeçare, por nuk është e mundur”. Natyrisht për Iniestën, Barça mbetet në zemër. “Nuk jam as në klasë të parë dhe kam një rrugë të gjatë për të bërë përpara se të mendoj për këtë. Tani për tani shpresoj që Flik të vazhdojë për shumë vite, një shenjë se gjërat po shkojnë mirë për klubin tonë. Por unë do të doja të kthehesha në Barça një ditë”, tha ai.