Në përgjithësi, rivendosja e pjesëve në vendin e tyre është po aq e shpejtë sa shpërthimi i problemeve. Një çështje e vullnetit të mirë, perceptimit të kolektivit, përulësisë dhe padyshim sensit të përgjegjësisë. Nga ana tjetër, dhomat e qeta të zhveshjes – dhe ndonjëherë as ato – zakonisht u përkasin skuadrave që kapin dallgën e duhur dhe kalojnë oqeanin pa pengesa.
Pra, nuk duket veçanërisht e çuditshme nëse disa lojtarë te Milani kanë shfaqur kohët e fundit shenja nervozizmi. Thjesht mendoni për ecurinë e sezonit, i cili në thelb mbetet pozitiv – tre pikë prapa majës pasi u përball me pesë emra të mëdhenj në dhjetë ndeshjet e para, sigurisht që nuk është një rezultat i keq -, por e pa skuadrën të bjerë kundër kundërshtarëve që shkaktuan lëndime sidomos për shpirtin e grupit.
GODITJA E FUNDIT – Milani u rikuperua teknikisht nga shuplaka në derbi (katër fitore radhazi pas takimit me kushërinjtë), por në mënyrë të pashmangshme mbeti një skorje.
Megjithatë, ai rezultat ishte një gur i vështirë për t’u tretur, edhe sepse krijoi një involucion taktik. Pastaj ishte nokauti me Juven, që vazhdoi të ngjitet derisa zuri vendin e dytë. Pastaj erdhën shuplaka të tjera – të rënda – në Paris.
Dhe së fundi, zhgënjimi i ndeshjes në Napoli ku mungoi goditja përfundimtare në një ndeshje të kanalizuar në mënyrën më të mirë të mundshme. Me pak fjalë, te “djalli” që përfundoi javën më të vështirë të sezonit pa fitore, njëfarë nervozizmi mund të jetë i ligjshëm.
Fitoret bëjnë diferencën, sidomos në klubet luksoze dhe një tjetër ndryshim në krahasim me momentet e tjera delikate gjatë drejtimit të Piolit është se këtë vit pakënaqësia është mjaft e dukshme. Me fjalë, me gjeste. Tre raste në katër sfida nuk kaluan pa u vënë re.
SQARIM – Kryengritja e parë ishte nga Kalabria pas ndeshjes së Parisit, ku Milani nuk la përshtypje të madhe.
“Problemi është psikologjik dhe taktik. Ishim të çekuilibruar duke pranuar një kundër një ndaj këtyre lojtarëve”, e mbylli argumentin kapiteni. Përtej asaj që në atë kohë dukej si një gisht që drejtohej nga shokët e tij të skuadrës, reflektimet taktike dukej se kishin trajnerin si shënjestër.
Megjithatë, çështja u zgjidh shumë shpejt: lojtari dhe trajneri u sqaruan para se të hipnin në aeroplan për në Milano me Kalabrian që shpjegoi se ishte autokritikë dhe keqkuptimet u zhdukën menjëherë.
FRUSTRIM — Zëvendësimet ndaj Napolit i dhanë fillesë raundit të dytë. Gjithashtu për shkak se ishte e pamundur të pretendohej se asgjë nuk kishte ndodhur para Zhirusë, i cili, duke parë numrin e fanellës së tij në tabelën elektronike të gjyqtarit të katërt, bërtiti me zemërim “jo!”, duke përplasur duart në këmbë dhe duke kërkuar për një kohë të gjatë shikimin e trajnerit të tij.
Më pas ai shkoi dhe u ul në një ftohës pranë stolit dhe qëndroi atje deri në fund të ndeshjes. Pas saj, siç ndodhi me Kalabrian, mbizotëroi e mira e përbashkët dhe francezi e mbylli publikisht episodin: “Jam shumë i zhgënjyer dhe i frustruar sepse këto janë dy pikë të humbura. Arsyetime pa të meta dhe që Pioli i ka kuptuar dhe pranuar.
Sot, kur puna të rinisë në “Milanello”, është e arsyeshme të mendohet se do të ketë edhe një bisedë me Leaon, edhe nëse një sqarim fillestar është kryer që në Napoli.
Edhe portugezi reagoi i nervozuar ndaj zëvendësimit me të njëjtat ndjenja si Zhiru: zemëratë për një ndeshje të humbur keqazi dhe dëshira për të dhënë një kontribut vendimtar. Rafa u largua nga fusha me hapin e shpejtë të dikujt që është shumë i shqetësuar, Adli, Pobega dhe Florenci u përpoqën ta qetësonin më kot.
REAGIM – Si gjithmonë, zyra e Piolit është e hapur për lojtarët e tij. Ballafaqimi është zakonisht mënyra më e mirë për të sqaruar gjërat dhe ndoshta për të shmangur përsëritjen e disa skenave brenda një kohe të shkurtër, veçanërisht brenda një grupi ku menaxhimi njerëzor dhe ndjeshmëria e lojtarëve teknikë kanë qenë gjithmonë ndër gurët themeltarë.
Për më tepër, Milani ka një dritë udhëzuese të shkëlqyer për t’u rikthyer në rrugën e duhur: pjesa e parë në Napoli e cila duhet marrë si shembull për sfidën e së shtunës në “San Siro” kundër Udinezes.